Blog | Profile | Archive | Email | Design by | Name Of Posts


˙·٠•●♥حس زیبا ♥●•٠·˙

فقط جمعه نیست که دلگیر است ،

کافیست دلت گیر باشد….

 

دیروز ، همین حوالی

زلـزله ای آمــد….

حـالا همـه حـالـم را می پـرسند !!!

بـی خـبـر از اینکـه “مــن”

بـه ایـن لـرزیـدنـهـا

سالهـاسـت کـه عـادت کـرده ام

بـه لـرزش های شـدید شـانه هایـم

و تـَرَک های عمــیــق قــلــبـم

امــا هنـوز “خـــوبــم” !!!

هر انسانی جائز الخطاست

ولی

هر خطایی جائز العفو نیست . . .

گاهی بی بهانه دلم برایت می گیرد.

نمی دانم دلها بهانه گیرند.

یا بهانه ها دلگیر…. !؟

ای خدا تو می دونی رسوا شدم

    حالا که رسوا شدم پیدا شدم

       فکر اینم که خدایا چی بگم

      غیر تو راز دلم با کی بگم؟

می بینی تو قامت کمونی ام

   می بینی رفته ز کف جوونی ام

      می بینی خالق من خسته شدم

        به در خونه ی تو بسته شدم

         می بینی اشک من و آه دلم

          می دونی از عمل خود خجلم

          چه خوبه جواب آهم بدهی

             بگشایی در و راهم بدهی

                   شاعر: احمد آرونی

لعنت به زندگی

که با زنجیر احساسم

مرا از درخت سکوت حلق آویز کرد!

نمی دانم چرا چشمانم گاهی بی اختیار خیس می شوند ،

می گویند حساسیت فصلی است ،

آری من به فصل فصل این دنیای بی تو حساسم.

درد داره

  این که یکی میشه همه ی زندگیت

       ولی هیچ جای زندگیت حضور نداره…..!

دلم نگرفته از اینکه رفته ای

دلگیرم از

همه دوست داشتنهایی

که گفتی ولی نداشتی.

 

در این خانه ی  متروکه ی ویران را کسی دیگر نمی کوبد

کسی دیگر نمی پرسد چرا تنهای تنهایم

و من چون شمع می سوزم

و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند

و من گریان و نالانم

و من تنهای تنهایم

درون کلبه ی خاموش خویش اما

کسی حال من غمگین نمی پرسد

و من دریای پر اشکم که طوفانی به دل دارم

درون سینه پر جوش خویش ، اما

کسی حال من تنها نمی پرسد

و من چون تک درخت زرد پاییزم

که هر دم با نسیمی می شود برگی جدا از او

و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند.

نگاهم می کنی اما به سردی

نه تنها من تو هم دنیای دردی

مخواه از من گناهت را ببخشم

تو می دانی که با این دل چه کردی

وقتی تنهایی بدون خدا همه رو بیرون کرده تا

خودت باشی و خودش!

کاشکی الان تو خواب بودم تو رویا

      یعنی میشه بیدار بشم خدایا؟

        بیدار شم و ببینم اینا خوابه

        یا مثلا حباب روی آبه

     اما نه این تقدیر شوم منه

مثل یه جغد شوم رو بوم منه

 انگار باید بسوزم و بسازم

   ای خدا جون مرامت و بنازم

     نمیدونم تا کی ادامه داره

       تا کی میخواد بلا واسم بباره

          تا کی باید هی الکی بخندم

              چشام و رو بدیها من ببندم

          همه بگن چه دختر شادیه

       خوش به حالش از زندگیش راضییه

     کاشکی دلم غصه پنهون نداشت

جغد رو بوم خونمون جون نداشت

شاعر: خاطره حیدری زاده

منبع: www.khatereh-h.blogfa.com

می رسد روزی که فریاد وفا را سر کنی

   می رسد روزی که احساس مرا باور کنی

      می رسد روزی که نادم باشی از رفتار خود

خاطرات رفته ام را مو به مو از بر کنی

 

       می رسد روزی که تنها ماند از من یادگار

 

            نامه هایی را که با دریای اشکت تر کنی

می رسد روزی که تنها در مسیر بی کسی

       بوته های وحشی گل را ز غم پرپر کنی

           می رسد روزی که صبرت سر شود در پای من

              آن زمان احساس امروز مرا باور کنی

 

تـنهـــــــا چیزی که خرجـــــــی ندارد

    جـــــــاری شدن در ذهـــــــن دیـــــــگران است.

       پس آنگونه جاری شـــــــوید که

          خنـــــــده بر لبانشـــــــان نـــــــقش بـــــــبندد

              نه نـــــــفرت در دلشـــــــان . . .

به یه جایی می رسی که دیگه روحت رو

         هیچ شعر و آهنگ و موسیقی ارضا نمی کنه

 فقط سکــــــــــوت و سکوت

دلـــــــم تــــــنــــــگ شـــــــــده

برای عکس هایی که پاره کردم و سوزانـدمشان.

برای دفتر خاطراتم که مدتهاست دیگر چیزی در آن نمی نویسم.

حـتـی برای آدمهای حسودی که دورو برم می چرخیدند

و خـیـلـی دیـــرشناختمشان !

برای بـی خـیـالــی و آرامشی که مدتهاست که دیگر ندارمش.

خنده هایی که دارم فراموششان می کنم.

و برای خودم که حالا دیگـر خیلی عوض شده ام!

دلم تنـــگ است از دنیـا چرایش را نمـی دانـم

       من این شعـر غـم افـزا را شبی صد بار می خوانم

           چه می خواهم از این دنیا، از این دنیای افسونکار

             قســــم بر پاکـی اشکـــــم جوابم را نمی دانم

             شروع کودکی هایـم سرآغـاز غمــی جانکــاه

            از آن غـم تا به فرداهـا پر از تشـویش، گریانـم

بهــار زندگی را مـن هــــزاران بار بوییــدم

       کنـون با غصـــه می گویـم خداونـدا پشیمانم

          به سـوی درگـه هستــی هزاران بار رو کردم

            الهی تا به کی غمگین در این غم خانه می مانم

             خدایــا با تو می گویم حدیث کهنـه ی غم را

            بگو با من که سالی چند در این غم خانه مهمانم

         دلم تنـــگ است از دنیا چرایش را نمی دانم

ولی یک روز این غم را ز خود آهسته می رانم

چقدر خوبه بعضی از آدما بدونن که

اگر چیزی رو به روشون نمیاری ،

” از ســــادگی نیست” ،

شاید دیگه اونقدر واست مــهم نیستن که

روشون حساس باشی !

متنفرم از انسان هایی که دیوار بلندت را می بینند

                                       ولی به دنبال همان یک آجر لق میان دیوارت هستند

                                                                               که تو را فرو بریزند و از رویت رد شوند.